روایت شده است که پس از اتمام جنگ "طَف" در کربلا، کاروان ابن‌زیاد به همراه اسرای واقعه "طف" به سمت شام حرکت کرد و در امتداد رود فرات از سرزمین‌های مختلفی رد شدند تا اینکه به منطقه "حلب" رسیدند و سر مبارک امام حسین(ع) را در آن موضع قرار دادند و مدتی را آنجا توقف کردند.

 

 

اهل شام که تا قبل از حکمرانی معاویه، تحت حکومت روم بودند، نه تنها شناخت درستی از اسلام نداشتند، بلکه با پیامبر و خاندان ایشان و بزرگان اسلام نیز آشنا نبودند. آنها طبق معمول برای پیروزی سپاهشان جشن گرفته و برای تماشای اسیران و غنایم تجمع کرده بودند، اما با مشاهده وقار و متانت کاروان کربلا و شنیدن سخنرانی افشاگرانه خواهر و فرزند امام (ع) به سرعت منقلب شده و به ناسزاگویی و ملامت یزید و عمالش پرداختند.

 

یکی از بزرگان مسیحی خطاب به درباریان یزید گفت: آنسوی دریا و صحرا، زیارتگاهی است که در آن سم الاغی نگهداری می شود. آن سم، برای ما عزیز است چون منسوب به الاغی است که عیسی بر آن نشسته. شما چگونه مردمی هستید که با فرزند پیامبر خویش چنین می کنید؟

 

آن راهب، با پرداخت مبلغ چشمگیری، سر امام (ع) را به امانت گرفت و عزاداری کرد.

 

اهل شام نیز در شهر حلب، با گرایش به فرزندان علی (ع) و ابراز انزجار از بنی امیه، سنگی را که راس الحسین (ع) را پذیرا بود گرامی داشتند.